Gerard Cox in tranen: “Ik ben Joke langzaam aan het verliezen – en ik kan er niets aan doen”
Een liefde die jaren geleden eindigde, maar waarvan het hart nooit ophield met voelen. Op 85-jarige leeftijd kan Gerard Cox zijn tranen niet bedwingen wanneer hij spreekt over zijn ex-vrouw Joke Bruijs (73), die steeds verder verdwijnt in de schaduw van de ziekte van Parkinson.
“Ze kan nauwelijks nog praten, haar zicht gaat achteruit… en onlangs is ze ook nog van de trap gevallen,” vertelt Cox emotioneel in een interview met Mezza. “Ze is twaalf jaar jonger dan ik – het had niet zo moeten lopen.”
Een band die nooit is gebroken
In 1987, na veertien jaar samen (waarvan tien jaar getrouwd), gingen Gerard en Joke uit elkaar. Maar hun levens bleven onlosmakelijk met elkaar verbonden. Als acteurs deelden ze het toneel in talloze producties zoals Toen was geluk heel gewoon, Vreemde praktijken en De Oase Bar. En ook na hun scheiding bleven ze elkaars steun en toeverlaat.
“Ik bezoek haar nog vaak. Dan zing ik voor haar. Halverwege stop ik expres, alsof ik de tekst niet meer weet. En dan zingt zij ineens verder. Het is alsof ze dan weer even terug is,” glimlacht Gerard, zichtbaar geraakt.
Een ster die stil verdwijnt
Joke’s laatste grote rol was in de film Casa Coco, waarin ze samen met Gerard oude geliefden speelde die elkaar na jaren weerzien op Bonaire. Kort daarna begon ze zich langzaam terug te trekken uit de schijnwerpers, haar geheugen liet haar steeds vaker in de steek.
In een eerder interview met De Telegraaf zei Joke:
“Ik gun mezelf het gevoel dat niets moet en alles mag.”
Ze worstelde steeds vaker met het vinden van woorden, en met momenten van afwezigheid.
Haar partner, jazzmuzikant Frits Landesbergen, merkte subtiele veranderingen op:
“Tien procent van haar bulderlach is verdwenen. En tien procent van haar scherpe humor ook.”
Een laatste publieke groet
In 2023 verscheen Joke nog op televisie in The Roast van Famke Louise – een onverwachte, maar hartverwarmende verschijning. Een laatste flits van de oude Joke, een laatste groet aan het publiek dat haar decennialang liefhad.
Oude liefde, nieuwe pijn
Het ergste is niet het verlies zelf – maar de langzame aftakeling, dag na dag, terwijl je machteloos toekijkt. En dat is precies wat Gerard Cox nu meemaakt.
“Ik weet niet hoe vaak ik nog voor haar kan zingen,” fluistert hij.
Joke verdwijnt langzaam uit het licht, maar in het hart van Gerard – en van vele Nederlanders – blijft haar stem voor altijd weerklinken.