Televisiemaker Martijn Krabbé heeft recent een onverwacht en ontroerend gebaar gemaakt richting een oude liefde: Noi Pakon. In een handgeschreven brief, die via het programma Het Mooiste Meisje van de Klas haar weg naar de openbaarheid vond, blikt de presentator terug op hun gedeelde verleden. Geen romantisch spektakel, maar een warm afscheid, gestuurd vanuit een levensfase waarin alles opnieuw in perspectief komt te staan.
Van herinnering naar uitzending
Het begon allemaal met een toevallige zapactie van showbizzverslaggever Jan Uriot, die ineens een bekende naam voorbij zag komen op televisie. Noi Pakon – dat was toch de ex van…? Juist. Martijn Krabbé. Al snel volgde de bevestiging: de twee hadden kort na Krabbé’s scheiding van Amanda Beekman een relatie. Een nauwelijks bekend hoofdstuk in het doorgaans zo publieke leven van de presentator.
Maar de echte verrassing kwam toen presentator Jaap Jongbloed midden in de uitzending plots een brief omhooghield. Geen gefluister achter de schermen, maar een tastbare, oprechte boodschap van Krabbé zelf – geschreven met het hart, gericht aan Noi.
“We hebben het toch mooi gehad”
Wat er precies in de brief staat, blijft grotendeels tussen de regels hangen. Wat wel duidelijk werd uit commentaar in Strikt Privé, is dat het geen liefdesverklaring betreft, maar een warme terugblik op een waardevolle tijd. “Een soort afscheid”, noemde Uriot het. Geen dramatische zwanenzang, maar een liefdevolle afsluiting van een hoofdstuk dat kennelijk niet vergeten is.
Voor Noi moet het een onverwachte en emotionele ervaring zijn geweest. Iemand uit je verleden die ineens opduikt met een geschreven herinnering – het is tegelijk ontroerend en confronterend.
De man achter de presentator
De brief komt op een moment waarop Krabbé zelf midden in een strijd van een heel andere orde verkeert. Begin dit jaar maakte hij bekend ongeneeslijk ziek te zijn. Uitgezaaide longkanker, geen genezing meer mogelijk – alleen tijd, en wat je ermee doet.
Ondanks die zware boodschap blijft Krabbé actief in de televisiewereld. Hij sprak onlangs nog de voice-over in voor het nieuwe seizoen van Kopen Zonder Kijken. Waar zijn gezicht straks verdwijnt, blijft zijn stem – letterlijk en figuurlijk – nog even hoorbaar.
Dat hij in deze periode terugblikt, opruimt en contact zoekt met mensen uit zijn verleden, is dan ook allesbehalve vreemd. Als het einde nadert, wordt het verleden soms luider dan het heden.
Brieven als erfenis
Het feit dat de brief publiekelijk werd gedeeld, zegt iets over Krabbé’s intentie. Dit was geen geheime liefdesverklaring, maar een bewuste keuze om een stukje van zijn verhaal – van zijn leven – te delen met de buitenwereld. Misschien zelfs om te laten zien hoe belangrijk het is om dingen uit te spreken, zolang het nog kan.
Want hoe vaak nemen we echt de tijd om stil te staan bij wat was? Om iets op papier te zetten wat we allang voelen, maar zelden zeggen?
Noi en de echo van het verleden
Voor Noi Pakon betekent de brief ongetwijfeld meer dan slechts een televisie-item. Een oude liefde die je noemt, schrijft, zich herinnert – dat raakt. Hoe hun relatie ook geëindigd is, sommige banden blijven bestaan op een dieper niveau. En dat Krabbé juist háár een boodschap stuurt, zegt iets over wat ze voor hem heeft betekend.
De stem die blijft
Martijn Krabbé’s brief is geen eindpunt, maar een komma in het grotere verhaal van zijn leven. Een teken van waardering, van verwerking, misschien zelfs van afscheid – maar nooit sentimenteel of dramatisch. Gewoon eerlijk. Zoals hij altijd was op tv: toegankelijk, oprecht, met een ondertoon van melancholie.
De komende tijd zal uitwijzen of hij nog meer persoonlijke boodschappen deelt. Maar deze brief aan Noi is nu al een symbool geworden van iets groters: het belang van zeggen wat gezegd moet worden, voordat de stilte het overneemt.
Een man die zijn stem verliest aan de tijd, maar zijn woorden weet vast te leggen. Misschien is dat wel de mooiste vorm van nalatenschap.
