Een buik vol met Gerdine Blom (Een huis vol): ‘Weer 20 kilo aankomen? Ik heb het er graag voor over’

In de rubriek Een buik vol vertellen zwangere vrouwen over hun zwangerschap tot nu toe. Hoe gaat het met hun cravings, kwaaltjes en nesteldrang? Deze keer Gerdine Blom uit het tv-programma Een huis vol, die al een schuifplan in gedachten heeft voor de slaapkamers als er nog een baby bij komt.

Gerdine: ‘Eigenlijk is dit mijn tiende zwangerschap, als ik mijn miskraam van afgelopen zomer meetel. Het kind dat we in de zomer hebben verloren hebben we nooit leren kennen, maar wij geloven dat het leeft en in de hemel is.

Dromen van een groot gezin

Negen kinderen had ik nooit verwacht. Ik leerde Maarten pas kennen toen ik 26 jaar was. Veel van mijn vrienden en familie hadden al op jonge leeftijd een vaste partner. Ik was de laatste van mijn vriendinnen die iemand vond, en ik vroeg me af: ‘Als ik nog iemand tegenkom, kan ik dan überhaupt nog kinderen krijgen?’

Als iemand me toen had gezegd: ‘Je krijgt er nog negen’, zou ik het nooit geloofd hebben. Op de middelbare school droomde ik wel van een groot gezin. Niet per se een bepaald aantal, maar gewoon veel kinderen om me heen. Die droom is werkelijkheid geworden.

Een vlogcamera om het vast te leggen

Ik was al een paar dagen overtijd. Mijn cyclus is altijd heel regelmatig, dus ik wist dat ik rond 3 of 4 januari ongesteld zou moeten worden. Toch wilde ik niet testen. De vorige keer had ik een miskraam, en ik dacht: het kan in dit vroege stadium nog misgaan. Dan ben je wel blij dat je zwanger bent, maar uiteindelijk blijkt het toch niets te zijn.

Dus stelde ik het uit. Maarten was dit keer opvallend alert. Normaal niet zo, maar nu wel. Hij vroeg: ‘Moet jij niet onderhand een keer ongesteld worden?’ Ik antwoordde: ‘Ja, eigenlijk al eergisteren. Maar ik ga niet testen’. Maarten had een voorgevoel en bleef aandringen wanneer ik een test zou doen. Uiteindelijk deden we dat samen op 8 januari.

We hadden de vlogcamera erbij, omdat we dachten: als we straks weer meedoen met Een huis vol, is het misschien leuk om dit terug te zien. We wisten toen nog niet of we mee zouden doen aan het nieuwe seizoen. En ja, hoor: zwanger.

Wat vinden de andere kinderen ervan?

Bij ons herhaalt zich vaak hetzelfde patroon: na de geboorte van een baby zeggen we allebei: ‘Dit is de laatste’. Maar na een jaar begint het toch weer te kriebelen. Dit keer besloten we het ook met de kinderen te bespreken. Wat zouden zij eigenlijk willen?

Want het vraagt ook iets van hen. Hun reactie was meteen positief. Toen ik afgelopen zomer een miskraam kreeg, waren ze ook echt teleurgesteld. Dat we nu toch een kind verwachten, maakt het daarom voor iedereen extra bijzonder.

Eerder naar bed

Ik voel me goed. De eerste weken was ik wel wat moe en een beetje misselijk. Niet dat ik moest overgeven, maar het gevoel dat het elk moment zou kunnen gebeuren. Die vermoeidheid was ook wennen, normaal heb ik veel energie. Maarten grapte al: ‘Jij naar bed om 21.30? Dat ken ik niet van je.’

En hij heeft gelijk. Normaal ga ik pas rond 23.30 uur naar bed, maar nu lag ik er al om 21.30 uur in. Sommige mensen zeggen: ‘Ga even liggen tussen de middag’, maar dat lukt me niet. Ik merk dat ik nu twee uur eerder moe ben dan normaal, maar verder voel ik me goed.

Veel aankomen tijdens zwangerschap

Ik kom tijdens elke zwangerschap zo’n 20 kilo aan — nu zal ik dat ook wel halen. Dat vind ik pittig, want na de bevalling moet het er weer af. Mijn buik is deze keer ook veel eerder zichtbaar. Bij mijn eerste drie kinderen zag je pas iets rond de vijftien tot twintig weken. Nu, met zeventien weken, vragen mensen al of ik bijna moet bevallen.

Rond de twaalf weken kon ik het eigenlijk al niet meer verbergen. Sinds de zwangerschap van Jozua, mijn vierde, gaat het zo. Mijn lichaam schakelt meteen: zwanger? Tijd om ruimte te maken. Een arts zei het mooi: ‘Je lichaam heeft een geheugen’. Bij mij betekent dat: alles zet uit. Ik heb het er graag voor over.

Doorschuiven met slaapkamers

We zeggen altijd voor de grap: een baby is klein, die past overal. We hebben in kleinere huizen gewoond dan dit, en een baby paste altijd wel ergens. Een eigen kamer voor de baby zit er nu niet in. We hebben een mozesmand, zo’n kleine wieg. Daar hebben al meerdere baby’s in gelegen. Dus deze baby komt gewoon in dat mandje, naast ons bed.

Na een paar maanden past zij daar natuurlijk niet meer in. Die mandjes zijn schattig, maar niet ideaal. We hebben in ons hoofd al een soort schuifplan. Deze baby gaat straks in het ledikantje waar nu Juda in slaapt. Juda verhuist dan naar het peuterbed van Jozua, en Jozua gaat dan bij Ezra en Julian op de kamer.

Voorzichtig kijken naar een nieuw huis

Het betekent wel dat Ezra en Julian hun kamer moeten delen met Jozua, met z’n drieën op één kamer. Het is gelukkig de grootste kamer in huis, maar het gaat wél ten koste van hun speelruimte. Nu ligt daar een groot kleed met LEGO en Playmobil. Dat wordt dus even puzzelen. Misschien moeten we de hoogte in werken.

Tegelijkertijd kijken we ook wel voorzichtig naar een nieuw huis. Als er iets op ons pad komt, staan we daar zeker voor open. Verhuizen in deze periode is natuurlijk niet ideaal, maar we sluiten het niet uit

Een naam kiezen

Na vijf zoons op een rij, krijgen we nu een dochter. We hebben een paar keer gedubbelcheckt bij de echo of we het écht goed zagen, omdat we het bijna niet durfden te geloven. We hebben nog geen naam gekozen. Normaal ben ik degene die snel met een naam komt, maar deze keer niet.

Maarten en ik hebben vaak moeite om het eens te worden over een naam. We hebben verschillende smaken, dus meestal kiezen we om de beurt een naam. Het is eigenlijk Maarten die deze keer aan de beurt is, maar we moeten het er nog over hebben.

Geen 13 wekenecho, wel de 20 wekenecho

Ik voel me een beetje onzeker over de komende tijd. We hebben bewust gekozen om geen 13 wekenecho te doen. Die beslissing nam ik vanuit een principe: sinds de invoering van die echo zie je dat het aantal abortussen stijgt. Dat voelt voor ons niet goed. We weten dus niet of ons kind afwijkingen heeft.

De 20 wekenecho doen we wél, omdat we niet willen wegkijken van mogelijke problemen. Als er iets aan de hand blijkt te zijn, willen we ons kunnen voorbereiden. We zouden de zwangerschap nooit afbreken. Vanuit ons geloof dragen we een kind altijd volledig. Ik besef ook dat een kind met een beperking veel vraagt, zeker in ons grote gezin.

De zorg, de aandacht – dat wordt dan echt een grotere uitdaging. Toch vertrouw ik erop dat we het kunnen dragen, als het zover komt. Ik wil niet leven vanuit angst of risico’s vermijden. Juist de onverwachte wendingen maken het leven waardevol.

Puur geluk

Ik kijk zó uit naar het moment dat onze dochter voor het eerst in mijn armen ligt. Dat is puur geluk. Zelfs onze bruiloft haalt het er niet bij. Na alle pijn en spanning van de bevalling voel je dat warme, natte lijfje op je buik, magisch.

Daarna begint het echte genieten: knuffelen, vertroetelen, samen wennen. Ik hou van alle fases: van pasgeboren tot peuter en verder. We hebben thuis kinderen van verschillende leeftijden, en ik geniet van elk moment.’