Leo Beenhakker, in de voetbalwereld ook wel liefkozend ‘Don Leo’ genoemd, is op 82-jarige leeftijd 0verleden. De iconische Rotterdammer, wiens naam verweven is met enkele van de grootste clubs en nationale teams ter wereld, laat een rijke voetbalgeschiedenis achter. Van de velden van Amsterdam en Rotterdam tot het majestueuze Estadio Santiago Bernabéu in Madrid: Beenhakker heeft overal zijn stempel gedrukt. Zijn 0verlijden markeert het einde van een tijdperk, en de voetbalwereld reageert met diepe droefenis én groot respect.
Leo Beenhakker werd geboren op 2 augustus 1942 in Rotterdam. Hoewel hij als voetballer nooit echt doorbrak — hij kwam uit voor Zwart-Wit ’28 en belandde nooit in de top als speler — vond hij zijn ware roeping langs de zijlijn. Al op jonge leeftijd bleek dat zijn inzicht, communicatie en strategisch denkvermogen hem bij uitstek geschikt maakten voor het trainerschap.
Zijn trainerscarrière begon bij SV Epe, een amateurclub, maar zijn ambitie reikte verder. Al snel kreeg hij kansen in het betaald voetbal, onder andere bij SC Cambuur en SC Veendam. Die periodes vormden de springplank naar een carrière van internationale allure.
Begin jaren tachtig brak Beenhakker definitief door als toptrainer toen hij Ajax onder zijn hoede kreeg. Met de club uit Amsterdam werd hij twee keer landskampioen. Zijn stijl van trainen — direct, scherp, analytisch — sloot goed aan bij de dynamische speelstijl van de Amsterdammers. Beenhakker was een meester in het aanvoelen van spelers, wist sterspelers in toom te houden en kon jonge talenten laten floreren.
Later maakte hij de overstap naar de grote rivaal Feyenoord, een opmerkelijke keuze voor een trainer met zo’n Ajax-verleden. Maar ook in De Kuip wist hij de landstitel te pakken. Daarmee werd hij een van de weinige trainers die zowel met Ajax als met Feyenoord kampioen werd — een unicum in de Nederlandse voetbalgeschiedenis.
Misschien wel het hoogtepunt van zijn clubcarrière beleefde Beenhakker in Spanje. Bij Real Madrid — de Koninklijke — werd hij drie keer landskampioen. Zijn periode in de Spaanse hoofdstad leverde hem de bijnaam ‘Don Leo’ op. Hij werd er gerespecteerd om zijn heldere aanpak, zijn gevoel voor hiërarchie binnen het team en zijn flair, die goed paste bij het temperamentvolle Spaanse voetbal.
Onder zijn leiding speelden sterren als Emilio Butragueño, Hugo Sánchez en Michel hun beste wedstrijden. Beenhakker werd een symbool van klasse en professionaliteit en genoot in Spanje dezelfde status als in zijn geboorteland.
Wat Leo Beenhakker onderscheidde van veel van zijn collega’s, was zijn internationale blik. Na zijn avonturen in Nederland en Spanje volgden periodes in Mexico (Club América en Chivas Guadalajara), Turkije (Istanbulspor), Zwitserland (Grasshopper Zürich) en zelfs Trinidad & Tobago. Overal waar hij kwam, liet hij zijn vakmanschap zien — niet altijd met prijzen, maar altijd met impact.
Ook als bondscoach was Beenhakker actief. Hij leidde het Nederlands elftal tijdens het WK van 1990 in Italië. Later was hij ook bondscoach van Saudi-Arabië, Trinidad & Tobago én Polen. Met dat laatste land schreef hij geschiedenis: hij leidde de Poolse nationale ploeg naar het EK van 2008, waarmee hij immens populair werd onder de Poolse fans.
Beenhakker stond bekend om zijn directe stijl, scherpe opmerkingen en droge humor. Hij was een echte vakman die het voetbal met hart en ziel beleefde. Maar achter die professionele façade school ook een warme man, die spelers kon raken en motiveren. Veel van zijn oud-spelers spreken met groot respect over hem.
In interviews gaf hij vaak blijk van zelfspot. “Als je lang genoeg blijft hangen in het voetbal, wordt alles een keer je schuld,” grapte hij ooit. Toch wist hij ook in moeilijke tijden, zoals tijdens tegenvallende toernooien of conflictmomenten met bonden, altijd zijn waardigheid te bewaren.
Na zijn actieve carrière bleef Beenhakker op de achtergrond actief in de voetbalwereld. Zo werkte hij als technisch directeur bij Feyenoord en gaf hij regelmatig analyses en lezingen over het spelletje waar hij zijn leven aan had gewijd. Hij zag zichzelf als een mentor, iemand die zijn kennis moest overdragen aan een nieuwe generatie trainers.
Zijn kijk op het moderne voetbal was kritisch, maar nooit verbitterd. Hij vond dat er te veel nadruk kwam te liggen op statistieken en data, en te weinig op gevoel en spelinzicht. “Voetbal is geen wiskunde,” zei hij geregeld. Voor hem bleef het altijd mensenwerk — op het veld én ernaast.
Het 0verlijden van Leo Beenhakker roept veel emotie op binnen de voetbalwereld. Clubs als Ajax, Feyenoord en Real Madrid hebben inmiddels met officiële statements hun medeleven betuigd. Oud-spelers delen massaal herinneringen aan hun tijd met de man die hen als geen ander wist te coachen. Op sociale media stromen de eerbetonen binnen.
KNVB-voorzitter Just Spee noemt hem “een baken van kennis en passie, die altijd in dienst stond van het Nederlandse voetbal.” Ook Louis van Gaal sprak zich uit: “Leo was een van de grote denkers van onze tijd. Een man met humor, inzicht en bovenal een enorme liefde voor het spel.”
Een nalatenschap in tactiek en temperament
Wat blijft er over na zo’n indrukwekkende loopbaan? In de eerste plaats een erfenis van tactische verfijning. Beenhakker begreep het belang van structuur, balans en psychologie binnen een team. Daarnaast blijft zijn persoonlijkheid onvergetelijk: de flair van Don Leo, de grappen van de Rotterdammer, en het vakmanschap van de wereldcoach.
Hij inspireerde generaties trainers, van Frank de Boer tot Arne Slot, en zijn handtekening is voelbaar in talloze voetbalprojecten over de hele wereld. Zijn leven was voetbal, en zijn impact is nog lang niet uitgewerkt.
Tot slot
Leo Beenhakker was meer dan een trainer — hij was een verteller, een strateeg, een mentor, en een liefhebber. Zijn 0verlijden laat een leegte achter, maar ook een schat aan verhalen, anekdotes en lessen. In de kleedkamers van de Kuip en de ArenA, in de catacomben van Bernabéu en in de dug-out van exotische stadions: overal heeft hij iets achtergelaten.
Rust zacht, Don Leo. En bedankt voor alles.
